Wow, de voornaamste reden dat ik naar Haputale ging was voor de treinrit door de bergen en dat was niet verkeerd bedacht. De dieseltrein komt door afgelegen gebieden waar niet veel wegen lopen, met zeer afgelegen dorpjes en kinderen die langs de kant van de weg zwaaien naar de trein.
Dit gebied staat bekend als dé theestreek van Sri Lanka, voormalig Ceylon. Dat was nog een reden om hierheen te komen. De trein gaat zo strak door de theevelden, dat je
de thee bijna vanuit de trein kunt plukken. Alle ramen en deuren staan sowieso
open, wat het wel gemakkelijker zou maken.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ik raakte aan de praat met een stel
Taiwanezen, Cindy en Ashton. Niet erg typisch Taiwanese namen, maar ze doen
hetzelfde als Chinezen; ze nemen westerse namen aan. We stopten bij een
stationnetje, druk kletsend en foto’s makend, en ik zie ineens Haputale op het
bord staan… Snel er uit! De treinen vertrekken snel, hier, het zijn net Metro’s.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We raakten aan de praat met Ali, die had een guesthouse en voor 5 euro was ik die nacht weer onder de pannen. Ali’s dochter maakte een heerlijke maaltijd voor ons, toen we terug kwamen van een bezoek aan een theeplantage. We werden daar naartoe gebracht met de Tuk Tuk van en door de zoon van de zus van
Ali. All in the family, zullen we maar zeggen. Ze maakten in ieder geval voor alles a good price!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De theefabriek en –plantages die we bezochten is opgestart
door de slimme Schot Sir Thomas Lipton in 1890. Hij was de hele theemarkt daarmee te slim af.

Hij voelde aan zijn water dat thee naast koffie wel eens een ding zou kunnen worden en startte zelf deze plantage. Zijn thee was vers en de winstmarges werden gigantisch. Je
kunt een rondleiding krijgen en dan loop je door de fabriek van begin tot eind van het proces. Ik zal dit verslag niet vervelen met alle details, maar er komt
in ieder geval meer bij kijken dan alleen maar blaadjes opknippen en in zakjes
doen. De plantage heeft alleen al 1500 plukkers continu in dienst! Dat geeft
maar aan hoe groot en belangrijk het voor de gemeenschap is, aangezien deze
plantage met de Dambatenne Tea Factory,
slechts een van de vele plantages is. Helaas mochten we in de fabriek geen
foto’s maken.

 

 

 

 

 

 

Na een prima nachtrust was het weer tijd om de bergen te verlaten. Het was er mooi maar fris en regenachtig. En dat kan ik thuis ook zo hebben. Op naar een natuurpark en dan naar de kust. Mmmm, lekker bakken en duiken…

 

 

Bijzonder:

-               Er zijn hier
alleen maar enkele rails aangelegd, dus de treinen moeten steeds bij stationnetjes op elkaar wachten.